Op 10 mei 1940 – de dag van de Duitse inval – wonen er ongeveer 140.000 Joden in Nederland. Daarnaast verblijven er ruim 20.000 Duits-Joodse vluchtelingen in het land. Stap voor stap voert de Duitse bezetter anti-Joodse maatregelen in, met als tragisch dieptepunt de deportaties van Joden naar Oost-Europa. In totaal worden 107.000 Joden, Roma en Sinti uit Nederland weggevoerd. Kamp Westerbork fungeert daarbij als het centrale verzamelpunt voor deze deportaties.
Van doorgangskamp tot deportatiecentrum
Kamp Westerbork ontstaat in 1939 als opvangkamp voor Joodse vluchtelingen uit Duitsland. Wanneer de nazi’s Nederland bezetten, verandert de functie van het kamp snel. Vanaf 1942 fungeert het als doorgangskamp. Joden –maar ook Roma en Sinti – uit heel Nederland worden hier naartoe gebracht. Vanuit Westerbork vertrekken zij per trein naar concentratie- en vernietigingskampen in Oost-Europa.
Hoogste slachtoffercijfer in West-Europa
Nederland kent tijdens de Tweede Wereldoorlog het hoogste percentage Joodse slachtoffers van alle West-Europese landen. Van de circa 160.000 Joden in Nederland worden er ongeveer 107.000 gedeporteerd. Slechts zo’n 5.000 overleven de kampen. Ongeveer 20.000 Joden weten te overleven door onder te duiken of op andere manieren te ontsnappen aan vervolging. In totaal wordt ongeveer 75% van de Nederlandse Joden vermoord. Dit aantal ligt aanzienlijk hoger dan in buurlanden zoals België en Frankrijk.
Wat ontdek je in deze infographic?
- Hoe ontwikkelt het kamp zich tussen 1939 en 1945?
- Hoeveel mensen worden vanuit Kamp Westerbork gedeporteerd en waarheen?
- Hoe past dit in het bredere beeld van de Holocaust in Nederland?
