Stadhouders waren invloedrijke staatsmannen in de Nederlanden. In het begin was een stadhouder vooral de vertegenwoordiger van een landsheer of koning.
In de zestiende eeuw hoort Nederland bij het Spaanse Rijk. Filips II (de koning van Spanje) benoemd Willem van Oranje tot ‘stadhouder’ van de gewesten (provincies) Holland, Zeeland en Utrecht. Bijna 10 jaar later komen de Nederlanden in opstand tegen koning Filips II. Willem van Oranje voert deze opstand aan. Dit is het begin van de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648). Met de Acte van Verlatinghe wordt Filips II afgezet. De Noordelijke Nederlanden hebben nu geen vorst meer en gaan verder als de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Het ambt van stadhouder blijft bestaan. De stadhouder krijgt naast politiek ook militair gezag en wordt aanvoerder van het leger.
Spanningen in de Republiek
In de geschiedenis van de Republiek bestaan veel spanningen tussen de prinsgezinden en staatsgezinden. De prinsgezinden willen een nazaat van Willem van Oranje – de vader des Vaderlands – aan de macht. De staatsgezinde willen veel macht voor de regenten. Zo komt het dat er ook twee stadhouderloze periodes zijn.
Wij vragen ons af:
- Wie hebben het ambt van stadhouders vertolkt?
- Woe lang zijn ze stadhouder geweest?
- Wat zijn de ‘key moments’ gedurende een periode?
- Hoe verlopen de spanningen in de Republiek?
Samenstelling & ontwerp: Sander Schinkel
Bron & Leestip:
